Welke van de volgende vormen is het correcte meervoud van universum?
universums
/
multiversum
/
universa
Toelichting
In principe is er geen enkel meervoud goed, aangezien er maar één universum acht te zijn, en er daarom geen sprake is van meerdere universums. Toch wordt deze term gebruikt, tesamen met multiversum.
In een reactie op het idee dat er niet meer dan een universum bestaat, wil ik graag aangeven dat er in werkelijkheid wel meer dan een universum is.
Er zijn in ieder geval sowieso drie soorten universums (universa), te weten: het fysisch universum. Dat is het universum dat wij om ons heen zien en o.a. kunnen horen, ruiken en voelen. Dat is het universum dat bestaat uit M.E.R.T: Materie, Energie, Ruimte en Tijd.
Dan is er nog het zelf-universum: dat is het universum dat van jezelf is. Iedere homo sapiens is een samengesteld wezen, waarvan het belangrijkste deel van die samenstelling het zogenaamde geestelijke wezen is. Deze entiteit bevindt zich niet in het M.E.R.T. universum, maar staat er doormiddel van energie wel mee in verbinding.
Verder is er nóg een ander universum: het universum van een ander. Vanuit het gezichtspunt van een geestelijk wezen beschouwd is er dus het M.E.R.T. universum, maar ook het universum van een ander geestelijk wezen. Ieder geestelijk wezen – waarvan er dus velen zijn – bevindt zich in zijn eigen, persoonlijke universum, waarin ieder wezen zijn eigen realiteit heeft.
Daar vele mensen weten dat zij feitelijk een geestelijk wezen zijn, is de meervoudsvorm van het woord universum gerechtvaardigd.
In dit sadistische universum gelden wetten. De taalkundige regel draagt ons op “tezamen” en niet “tesamen” te schrijven.
Wow! Hoe oud is deze topic? De suggestie dat er maar één universum zou (kunnen) bestaan is volgens mij al een aantal jaren achterhaald.
Woorden als spoken en kabouters zouden volgens de bovenstaande omschrijving per definitie ook onjuist zijn, want daar bestaat er zelfs niet één van…
Je zou kunnen zeggen: Taal is slechts een afspraak.
Ik stel/vind: Er is slechts een universum, er zijn vele werelden.
Ondanks nieuwe kosmische ontdekkingen zou ik zeggen: Ons universum
wordt alleen maar groter, maar blijft naast de fysieke elementen ook
onze individuele psychische werelden bevatten.
Dat er in de taal toch een of meer meervouden bestaan zou dan een
geaccepteerde fout zijn om communicatie niet onmogelijk te maken.
Toegegeven ik (niemand?) weet ook niet of mijn standpunt door een
meerderheid gedragen wordt, ik kom er niet/nooit achter en het zal me
daarom worst zijn.
Er bestaat een hypothese dat het voor ons waarneembare universum is ontstaan als gevolg van een ‘oerknal’. En sindsdien zou het universum zich onophoudelijk uitbreiden. Lichamen bewegen zich met een enorme snelheid door de kosmos. Maar aan de andere kant, als je rekening houdt met de enorme afstanden, lijkt het ons dat de uitbreiding van het universum zich slechts langzaam en over een extreem lange periode voltrekt.
Het is eveneens bekend dat in een vacuüm op elk willekeurig moment elementaire deeltjes vanuit het niets plotseling verschijnen en meteen weer verdwijnen. Uitgaande van de relativiteit van tijd en ruimte staat niets ons in de weg om zo’n deeltje te beschouwen als een afzonderlijk universum, gelijkend op het onze. We weten immers niets over hoe elementaire deeltjes zijn opgebouwd. Voor natuurkundigen verschijnen ze de ene keer in de vorm van golven, dan weer in de vorm van deeltjes. Als we ons nog verder in de microwereld begeven, worden de relatieve afstanden net zo gigantisch, en gaat voor een interne toeschouwer de tijd wederom langzamer. Voor een externe toeschouwer bestaat ons universum slechts een ogenblik, als een deeltje dat ontstaat en in de leegte verdwijnt, maar voor ons als interne toeschouwers bestaat het universum miljarden jaren.
Wanneer je een slok van je koffie neemt, bedenk dan eens het volgende: hoeveel universums heb je zojuist doorgeslikt? Een oneindige hoeveelheid, omdat de oneindigheid niet deelbaar is. Het is net zo ver en duurt even lang om de microwereld binnen te ‘vliegen’ als om naar de eindeloze ruimten van de externe kosmos te vliegen. Net als ruimte is tijd oneindig, zowel vooruit als achteruit. Tijdsfragmenten kunnen zowel oneindig klein als oneindig groot zijn. Elk willekeurig punt in een tijdsfragment kan worden gezien als een uitgangspunt, vanwaar de oneindigheid in tijd zich naar beide kanten uitstrekt. Het verplaatsen van het uitgangspunt in het tijdsfragment verandert noch ervoor, noch erachter iets.